Lobje was zich op een dag aan het vervelen.

En Zebje was ook zomaar wat in zijn box aan het spelen.

Alfons peter de tweede peuterde in zijn neus en hing in een luie stoel.

En keek televisie zonder een doel

Ze hingen in de huiskamer zo al dagen lang rond.

Tot dat moeder kreeft het genoeg vond.

Haar kinderen moesten eens een hobby gaan zoeken:

haken, sporten of lezen in boeken.

Maar allen gaapten ze eensgezind.

Zulke dingen moet je toch niet voorstellen aan een kind.

Maar moeder snapte dat niet en trapte ze buiten.

In de stromende regen! de arme spruiten...

Lobje met Zebje in haar armen en Alfons peter alleen.

Waar moesten deze kreeftjes nu toch heen?

Een paar uurtjes liepen ze doelloos door de regen

tot dat ze opeens iets hoorde piepen in een van de stegen.

Lobje zette Zebje neer en rende er snel heen.

Hij was toch maar een blok aan haar been.

Daar in dat steegje met kraaltjes van ogen.

Zat een lief spinnetje zijn acht pootjes te drogen.

Hij was vast gedumpt door zijn vorige mensen.

Stilletjes zat Lobje daarom te wensen.

Wat nou als ze hem mochten houden van hun moe?

Dan hadden ze gelijk ook wat te doen.

Hem eten geven en misschien uitlaten.

Ze riep haar broers maar de hadden het al in de gaten:

Wat een geniaal plan is dit

en het spinnetje liep vrolijk mee naar hun huis, weer helemaal fit

Alfientje schrok toch wel even.

Een spin in huis, wat zullen we nu beleven?

Maar snel paste "Fido de spin"

helemaal en perfect in het gezin.

Lobje, Zebje en peter houden er van om met hem te spelen.

En ze zullen zich niet meer gauw gaan vervelen.

Fluisterend stopt Lobje Fido zachtjes in

Welterusten en slaap lekker, lieve spin