Lobje was nog steeds op weg,
steeds weer grinnikend om Herakles' pech.
Ze volgde hem dagen, dat is bekend.
Maar nog steeds wachtte ze op een geschikt moment.
Om haar vader Alfons te wreken.
Helaas duurde dit nu al weken!
Ze besloot te gaan rusten in een weiland
en ze sliep een hele dag vast aan de waterkant.
Toen ze weer wakker werd had ze toch zo'n spijt
want nu was ze Herakles natuurlijk kwijt!
Hij had er flink de pas in gezet
toen Lobje lag te slapen op haar grassige bed.
Herakles had toen ook de mooie krijgsgevangene Iole ontmoet.
Zijn vrouw Deïaneira werd ongerust en smeerde zijn mantel in met bloed.
Dat bloed was van een Kentaur die dat op zijn sterfbed aan haar had gegeven.
Volgens hem zou Herakles dan trouw aan haar blijven voor haar hele leven.
Ze stuurde haar zoon naar hem om het te brengen te paard.
Herakles trok hem meteen aan, deze mantel was hem veel waard
Maar wat Deïaneira toen niet had vermoed:
er zat een brandend gif in dat bloed.
Herakles schreeuwde het uit van de pijn.
Ow wat zou hij nu graag dood zijn.
Hij bouwde voor zichzelf een brandstapel en wikkelde zichzelf in een deken.
Maar niemand durfde de brandstapel aan te steken.
Nu even terug naar Lobjes problemen in draf.
Want ze vroeg zich de hele tijd af:
Zou ze hem ooit nog inhalen?
Oh wat was ze aan het balen.
Ze wilde bijna haar tocht opgeven gaan.
Toen ze plots in de verte een brandstapel zag staan.
En wie lag daar bovenop te kermen?
Herakles! en er was niemand om hem te beschermen!
Ze sprong op, rende er naartoe, in het water kwam een rimpel.
En het was bijna te simpel.
Want Herakles zélf vroeg haar om de stapel aan te steken.
Op dit moment wachtte ze al weken!
Ze kreeg zelfs nog zijn boog van hem als present.
Dat vond ze dan toch wel aardig van hem,
die arme vent...


Einde